Nazwy ras psów mogą pochodzić praktycznie z dowolnego źródła, niezależnie od tego, czy jest to kraj pochodzenia, rola psa pracującego, czy imię osoby, która odegrała główną rolę w rozwoju rasy. Papillon to jedyna rasa, której nazwa pochodzi od owada – motyla. Spójrz na kolor twarzy, w tym duże, stojące uszy, i możesz sobie wyobrazić, że jego uszy to skrzydła motyla, a kolor głowy przypomina motyla. Przynajmniej tak myśleli Francuzi, którzy nadali rasie tę nazwę. Ponieważ pies rozwijał się w szczytowym okresie panowania królewskiego w Europie, rasa ta stała się ulubionym psem hotelowym dam dworskich. W tamtych czasach tylko rodziny królewskie mogły sobie pozwolić na kupno i hodowlę psów wyłącznie jako towarzyszy. Europejscy artyści portretowi już w XV wieku powszechnie umieszczali papillony na swoich obrazach przedstawiających damy dworu.
Chociaż główne umaszczenie i styl głowy Papillonów przypominają motyla, jak myślisz, co się dzieje, gdy rodzi się pies z opadającymi uszami? Cóż, nie wygląda już jak motyl, ale raczej ćma, więc tym psom nadano francuską nazwę ćmy Phalenes, która składa skrzydła, gdy jest w spoczynku. Co ciekawe, Phalenes i Papillons mogą urodzić się w tym samym miocie i oba są przedstawicielami oficjalnej rasy Papillon. Falenesy nie są tak popularne jak siostry prostouchy. Historycy uważają jednak, że odmiana z uszami opadającymi poprzedzała odmianę z uszami stojącymi, ponieważ bardziej przypomina innego spaniela zabawkowego z kontynentu, który prawdopodobnie dał początek tej rasie. Inne stosunkowo wyróżniające cechy Papillona to jasne oczy i nos w kształcie guzika. wyzel weimarski Papillion uzupełnia to długą warstwą nawierzchniową bez podkładu.
Znani malarze, w tym Rubens, Watteu i Boucher, często przedstawiali tę rasę na swoich obrazach przedstawiających członków rodziny królewskiej i mówi się, że popularność tej rasy w tamtych czasach była tak wielka, że ówczesne szlachcianki nie uważały swoich portretów za kompletne, chyba że zawierały one jeden z tych eleganckich małych psów. Do bardziej znanych wielbicielek była Maria Antonina.
Profil behawioralny papillona jest typowy dla psa, który swoje istnienie zawdzięcza atrakcyjności psa hotelowego. Posiada przyjazny dla użytkownika zbiór cech behawioralnych, w którym stopień zachowań agresywnych jest niski, z wyjątkiem obrony terytorialnej i ataków zaczepnych sięgających 4. decyla (wykres 3.57). Cecha trzaskania może nawet pełnić funkcję ochronną, ponieważ pies ma dość delikatną strukturę szkieletową, szczególnie w młodym wieku; Nieco szorstkie traktowanie ze strony dzieci może mieć tragiczne konsekwencje. Zapotrzebowanie na uczucia jest na poziomie 9. decyla, co przyczynia się do jego popularności jako królewskiego psa salonowego, a obecnie jako zwierzaka rodzinnego. Możliwość szkolenia jest na średnim poziomie, co oznacza, że możesz wykorzystać moc kształtowania zachowania tego psa i spodziewać się pewnego sukcesu.
